Zaterdag 31 mei 2008
Volkerak
Onze eerste tocht zelfstandig op het water. Na goed overleg weg van de kade, waarbij Leon de bakskist op zijn hoofd kreeg (foutje Papa), ik de lijn (die Theo zeer vakkundig om de paal had geknoopt bij het aanbrengen van de naam) niet los kreeg en Paul dus bijna dwars op wegvoer. Nee, een lekkere start.
Eenmaal op het Volkerak de vaargeul over en de zeilen omhoog. Paul deed nog even leuk door net te doen alsof hij het harpje kwijt was van de grootschoot (o ja, reserve harpjes aan boord ook handig), maar deze had hij (handig?) op de buiskap neergelegd.
Enfin, aan de wind, volzeil en toen bleek er best wel wat wind te staan. Want met volzeil en windkracht vier ligt de Quintessence graag op één oor. Leon vroeg om de paar minuten of de boot om kon slaan en na 20 keer deze vraag ontkennend te hebben beantwoord, werd hij wat rustiger. Daar stond ik aan het roer, benen wijd en handen aan het roer, schipper op Gods wateren. En elke keer als de boot op één oor dook, maakte mijn hart ook een sprongetje. Relaxed? Nee. De eerste vraag voor de les van Boris morgen was meteen duidelijk; hoe reef je als je op vol zeil vaart.
We besloten een koffiepauze te nemen en voeren naar een plek uit de wind. Echter de elektrische ankerlier deed het niet. Paul gooide er wat krachttermen uit terwijl ik langzaam door tufte richting wal. Dan maar met de hand het anker eruit. Anker hield en koffie!
Toch even Theo gebeld “wat zeg je Theo? ...De switch van de ankerlier aangezet..., waar zit ie dan,… oh daar,… nou nee…. ja, nou doet ie het weer”. Zo leren we zelfs koffiedrinkend over onze boot bij.
Na nog een uurtje zeilen de haven opgezocht en uitgerust van deze maidentrip als schippers. Heerlijk gegeten aan boord (voor de eerste keer gekookt) en rond 20.00 uur naar huis. David aan het einde van de avond opgehaald van zijn D-dag hockey. “Heb je dan de schakelaar wel omgezet” toen wij vertelde over onze ankerlier; heerlijk zo’n eigenwijze tiener aan boord die het (helaas voor ons) gewoon heel vaak weet.
Volkerak
Onze eerste tocht zelfstandig op het water. Na goed overleg weg van de kade, waarbij Leon de bakskist op zijn hoofd kreeg (foutje Papa), ik de lijn (die Theo zeer vakkundig om de paal had geknoopt bij het aanbrengen van de naam) niet los kreeg en Paul dus bijna dwars op wegvoer. Nee, een lekkere start.
Eenmaal op het Volkerak de vaargeul over en de zeilen omhoog. Paul deed nog even leuk door net te doen alsof hij het harpje kwijt was van de grootschoot (o ja, reserve harpjes aan boord ook handig), maar deze had hij (handig?) op de buiskap neergelegd.
Enfin, aan de wind, volzeil en toen bleek er best wel wat wind te staan. Want met volzeil en windkracht vier ligt de Quintessence graag op één oor. Leon vroeg om de paar minuten of de boot om kon slaan en na 20 keer deze vraag ontkennend te hebben beantwoord, werd hij wat rustiger. Daar stond ik aan het roer, benen wijd en handen aan het roer, schipper op Gods wateren. En elke keer als de boot op één oor dook, maakte mijn hart ook een sprongetje. Relaxed? Nee. De eerste vraag voor de les van Boris morgen was meteen duidelijk; hoe reef je als je op vol zeil vaart.
We besloten een koffiepauze te nemen en voeren naar een plek uit de wind. Echter de elektrische ankerlier deed het niet. Paul gooide er wat krachttermen uit terwijl ik langzaam door tufte richting wal. Dan maar met de hand het anker eruit. Anker hield en koffie!
Toch even Theo gebeld “wat zeg je Theo? ...De switch van de ankerlier aangezet..., waar zit ie dan,… oh daar,… nou nee…. ja, nou doet ie het weer”. Zo leren we zelfs koffiedrinkend over onze boot bij.
Na nog een uurtje zeilen de haven opgezocht en uitgerust van deze maidentrip als schippers. Heerlijk gegeten aan boord (voor de eerste keer gekookt) en rond 20.00 uur naar huis. David aan het einde van de avond opgehaald van zijn D-dag hockey. “Heb je dan de schakelaar wel omgezet” toen wij vertelde over onze ankerlier; heerlijk zo’n eigenwijze tiener aan boord die het (helaas voor ons) gewoon heel vaak weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten